ماجرای امیر حسین و دوست عراقی او

اجرای امیر حسین و دوست عراقی او  

طبق معمول با امیر حسین برای بازی بدمینتون به پارک ملت رفته بودیم  . 

چند لحظه نگذشته بود که متوجه شدم پسر بچه ای دارد مشتاقانه بازی من و امیر را نگاه  

می کند  . وقتی متوجه شد من به او نگاه می کنم اندکی نزدیک تر آمد و سرش را به علامت سلام تکانی داد . من هم جوابش را داد و به ادامه ی بازی مشغول شدیم . پسرک هنوز آنجا ایستاده بود و به بازی ما نگاه می کرد .  

به او اشاره کردم و گفتم دوست داری با امیر حسین بازی کنی .  

مثل این که منتظر حرف من بود با سرعت جلو آمد و راکت را از دست من گرفت و شروع به بازی کرد  

متاسفانه بلد نبود چگونه بازی کند . و امیر هم از این موضوع ناراحت بود و کم کم داشت عصبانی  

می شد .  

برای این که امیر را از این وضعیت خارج کنم  

به امیر گفتم کمی استراحت کن تا من با دوستت بازی کنم .  

ابتدا برای او روش بازی و نحوه ی سرویس زدن را توضیح دادم اما در ضمن صحبت هایم متوجه شدم خیلی به حرف هایم گوش نمی کند .  

صحبتم را قطع کردم و مشغول بازی شدم پسرک فکر کرد من ناراحت هستم  

به من نزدیک شد و آهسته به زبان عربی گفت : من اهل عراق هستم و در بغداد بدنیا آمده ام  

و فارسی هم بلد نیستم .  

تازه متوجه شده بودم که چرا به حرف هایم توجه نمی کرد .  

با خودم گفتم اشکالی نداره بالاخره مقداری کلمات عربی بلدم و با همان کلمات با او صحبت  

 می کنم  

خواستم از او بپرسم کلاس چندم هستی و نام مدرسه ات چیست ؟  

هرچی به مغزم فشار آوردم چیزی ازش بیرون نیامد که نیامد  

آخرش برای اینکه خودم را راحت کنم به انگلیسی ازش پرسید م انگلیسی بلدی؟؟  

او هم گفت نه . 

احساس خوبی نداشتم.  

 راکت را دادم به امیر حسین و رفتم گوشه ای نشستم . 

و از این که نتوانسته بودم حتی یک کلمه  با آن کودک صحبت کنم احساش شرم می کردم  

در همین فکر ها بودم که صدای خنده ی امیر و آن کودک مرا به خود آورد  

دیدم دو تایی مشغول صحبت کرن با هم هستند  

امیر به فارسی و او هم به عربی  

و آن چنان مشغول صحبت کردن با هم بودند که گویی حرف های هم دیگر را می فهمند .  

یاد داستان زوربای یونانی ( کازانتزاکیس ) افتادم که وقتی زوربا با مرد روسی برخورد کرد  

چون حرف یکدیگر را نمی فهمیدند برای هم ساز زدند و رقصیدند . و از یکدیگر خداحافظی کردند . بعد ها زوربا از او به عنوان بهترین دوستش یاد میکرد .  

الان هم امیر و دوست عربش حتی یک کلمه از حرف های همدیگه رو نمی فهمیدند ولی داشتند به سرعت با هم دوست می شدند  

به طوری که وقتی پدرش صداش کرد که بروند . نمی خواست از امیر جدا بشه  

هنگام خداحافظی محکم بایکدیگه دست دادند و از هم جدا شدند .  

من هم از این فرصت استفاده کردم و عکسی برای یادگاری از آن ها گرفتم  

راستی یادم رفت بگم اسم اون پسرک مرصل بود و کلاس ششم و در مدرسه ای در بغداد درس 

 می خوند .