هیچ گاه از یادم نمی رود !

هیچ گاه از یادم نمی رود ! 

آن لحظه های ابریِ وحشت آفرین و لبریز از اضطرابی را که معلمِ کلاس چهارم ،در زنگ دیکته فارسی ، روبروی کلاس وُ دانش آموزان - نه در کنار آنها ! -  قرار گرفت وُ ،در پوستینِ فاتحانِ تاریخ !  نمره های اوراق امتحانی را با صدای بلند خواند :

 «هرمزد ١٧ و ٧۵ صدم،

 سروش ١٨،

 هژیر ۶ وُ٢۵صدم؛حیف نان ، امتحان قبلی هم که ۴ گرفتی چقدراز دست تو حرص بخورم ؛ پاشو برو دفتر .

 کورش ٢٠ آفرین ...

بهمن  ٩ تمام ،پسر فردا بگو پدرت به مدرسه بیاید ! و... » 

   دیگر چیزی در آن فضا نشنیدم وُ ندیدم ؛ جز واژه هایِ سیاهِ معلم وُ تصوراتِ مبهم وُ ناخوشایندی که پاییز وار، برخلوتم ویران گردید وُ، نگاه های سنگین دوستانم .

کاشکی یک کلمه ی دیگر را درست می نوشتم .

لعنت به واژه یونانی «صابون»! که «سابون » نوشتمش ؛

بر «خویش» که «خیش » وُ برعدد فارسی١٠٠«صد»! که من «سد » نگاشتمش. بر ... 

 ای کاش معلم می دانست ، پدر ِمرحوم شده هیچ فردایی به حضورش نخواهد رسید . کاشکی چنان که نمره ی دیکته ی مرا می دانست وُ تفاوت کمی نمره ها ی بچه ها را ، هوایِ حوصله یِ ابریِ مرا وُ تفاوت های فردی و درون فردی بچه ها را نیز  ، نفس می کشید .  
   نمی دانستم چکار کنم . من که کلی  دیکته خوانده بودم وُ چقدر بخاطر ١١ کلمه نادرستی ! که بخشی از گناهش را پدرانمان( به خاطر رسم الخط بیماری که انتخاب کرده اند و... )  به گردن دارند و باعث گردیدند تا نمره ی ٩ بگیرم ،در خانه وُ در مدرسه  تحقیر شدم

با خودم هنوز هم فکر می کنم چرا یکی به من نگفت :

 شما از 60 کلمه دیکته ای که نوشته ای ، 49 کلمه اش را  درست نوشته ای ؟

 چرا کسی تلاش تحسین آفرین مرا  ، تصویری همراه نداشت ؟

 چرا هیچ کس مرا نگفت : تو می توانی بهتر از اینها دیکته بنویسی ؟

کجای کار می لنگید که ٨٢ درصد موفقیت مرا ، یکی دیناری نخرید ؟

 چرا معلم با اینکه هژیر ٢ وُ ٢۵ صدم پیشرفت کرده بود، او را از کلاس اخراج کرد ؟ چرا ...

عهد کردم اگر معلم شدم - که بسیار دوست می داشتم و عشق می ورزیدم-  هرگز آن نکنم که با من کردند . و تمام سال های معلمی، آن نکردم که با من کردند .که سال هاست هنوز، طعمِ تلخِ آن روزِ بی روزنه ی پس وُ پیش جهنمی را ، با خود همراه دارم .هنوز گاهی خوابِ آن لحظه ی شادی سوزِ خزان زده یِ خراب را می بینم وُ،

باور دارم که رویکرد توصیفی در ارزشیابی تکوینی ، یک حداقل خجسته است و سخت خوشحالم که بچه های فردا، پشتِ میز وُ نیمکت های غیر استانداردِ خشک وُ خشن وُ ، کلاس های دیو صورتِ تنگ وُ تاریک ، بخشی از تجربه هایِ تلخِ چندش آورِ ما را ، مرور نخواهند کرد . باید در این راه ، تمامِ توانمان را عصای حرکت این جریانِ زلال گردانیم وُ دیوارها وُ موانع احتمالی را برداریم وُ،

محیطی فراهم نماییم که بچه هایمان صدای زنگ خانه را ،رهایی از چهار دیواری دهشت زای مدرسه ندانند وُ، چون بندیان، پله های مدارس را به شتاب ، پسِ پشت نگذارند وُ ، تعطیلی مدارس را در تقویم ها به شادمانی شمارش ننمایند وُ ، نیامدن معلم به کلاس را ، فرصت طلایی ایام مدرسه نشمارند وُ ....

                                  نوشته ای از بهمن قره داغی

خالق سو و شون و جزیره ی سرگردانی

 بانوی رمان ایران، دنیا را بدرود گفت ... 

  

خالق سو و شون و جزیره ی  سرگردانی  

یادش گرامی باد .

سیـمیـن دانـشور  

خانه تکانی

در کنـار خانـه تـکانی شـب عیـد
حـالا خانـه دلتـان را بتـکانیـد 

مثل بهار   

  

 

    

 

هفت سین مرکوری

هفت سین مرکوری  

 

نوروز این رفاقت را نگاهبانی می کند که باور کنیم
قلبهامان جای حضور دوستانمان هستند . . .

نوروز ۱۳۹۱ بر شما مبارک 

پیغام گیر پدر بزرگ ها و مادر بزرگ ها

پیغام گیر پدر بزرگ ها و مادر بزرگ ها 

ما اکنون در دسترس نیستیم؛ لطفاً بعد از شنیدن صداى بوق پیغام بگذارید 

• اگر شما یکى از بچه‌هاى ما هستید، شماره ١ را فشار دهید.

• اگر مى‌خواهید بچه‌تان را نگه داریم، شماره ٢ را فشار دهید.

• اگر مى‌خواهید ماشین‌مان را قرض بگیرید، شماره ٣ را فشار دهید.

• اگر مى‌خواهید لباس‌هایتان را تعمیر کنیم، شماره ٤ را فشار دهید.

• اگر مى‌خواهید بچه‌تان امشب پیش ما بخوابد، شماره ٥ را فشار دهید.

• اگر مى‌خواهید بچه‌تان را از مدرسه برداریم، شماره ٦ را فشار دهید.

• اگر مى‌خواهید براى مهمانان آخر هفته‌تان غذا درست کنیم، شماره ٧ را فشار دهید.

• اگر مى‌خواهید امشب براى شام بیایید، شماره ٨ را فشار دهید.

• اگر پول مى‌خواهید، شماره ٩ را فشار دهید.

اما اگر مى‌خواهید ما را براى شام دعوت کنید یا ما را به گردش ببرید، بگویید. ما داریم گوش مى‌کنیم

شعری از : فدریکو گارسیا لورکا

شعری از : فدریکو گارسیا لورکا  دلپذیراست اینکه گناهانمان پیدا نیستند وگرنه مجبور بودیم هر روز خودمان را پاک بشوییم شاید هم مى‌بایست زیر باران زندگى می‌کردیم و باز دلپذیرو نیکوست اینکه دروغ‌هایمان شکل‌مان را دگرگون نمى‌کنند چون در اینصورت حتى یک لحظه همدیگر را به یاد نمى‌آوردیم خداى رحیم! تو را به خاطر این همه مهربانى‌ات سپاس ...

کاش هنوز بچه بودیم

بچه که بودیم چه دل های بزرگی داشتیم  اکنون که بزرگیم چه دلتنگیم کاش دلهامون به بزرگی بچگی بود  کاش همان کودکی بودیم که حرفهایش  را از نگاهش می توان خواند کاش برای حرف زدن  نیازی به صحبت کردن نداشتیم  کاش برای حرف زدن فقط نگاه کافی بود  کاش قلبها در چهره بود  اما اکنون اگر فریاد هم بزنیم کسی نمی فهمد  و دل خوش کرده ایم که سکوت کرده ایم  ... بچه بودیم از آسمان باران می آمد  بزرگ شده ایم از چشمهایمان می آید  بچه بودیم همه چشمای خیسمون رو میدیدن  بزرگ شدیم هیچکی نمیبینه  بچه بودیم تو جمع گریه می کردیم  بزرگ شدیم تو خلوت  بچه بودیم راحت دلمون نمی شکست  بزرگ شدیم خیلی آسون دلمون می شکنه  بچه بودیم همه رو ۱۰ تا دوست داشتیم  بزرگ که شدیم بعضی ها رو هیچی  بعضی هارو کم و بعضی ها رو بی نهایت دوست داریم بچه که بودیم قضاوت نمی کردیم و همه یکسان بودن  بزرگ که شدیم قضاوتهای درست و غلط باعث شد که  اندازه دوست داشتنمون تغییر کنه کاش هنوزم همه رو  به اندازه همون بچگی ۱۰ تا دوست داشتیم  بچه که بودیم اگه با کسی  دعوا میکردیم ۱ ساعت بعد از یادمون میرفت بزرگ که شدیم گاهی دعواهامون سالها تو یادمون مونده و آشتی نمی کنیم  بچه که بودیم گاهی با یه تیکه نخ سرگرم می شدیم  بزرگ که شدیم حتی ۱۰۰ تا کلاف نخم سرگرممون نمیکنه  بچه که بودیم بزرگترین آرزومون داشتن کوچکترین چیز بود  بزرگ که شدیم کوچکترین آرزومون داشتن بزرگترین چیزه  بچه که بودیم آرزومون بزرگ شدن بود  بزرگ که شدیم حسرت برگشتن به بچگی رو داریم  بچه که بودیم تو بازیهامون همش ادای بزرگ ترها رو در می آوردیم  بزرگ که شدیم همش تو خیالمون بر میگردیم به بچگی  بچه بودیم درد دل ها را به هزار ناله می گفتیم همه می فهمیدند  بزرگ شده ایم درد دل را به صد زبان به کسی می گوییم... هیچ کس  نمی فهمد  بچه بودیم دوستیامون تا نداشت بزرگ که شدیم همه دوستیامون تا داره بچه که بودیم بچه بودیم  بزرگ که شدیم بزرگ که نشدیم هیچ؛ دیگه همون بچه هم نیستیم

شما قرمزید یا آبی

شما قرمزید یا آبی 

Opinion (نظر، فکر)

Way of Life 

(روش زندگی)

Punctuality (وقت شناسی)

Contacts (ارتباطات)

Anger (خشم و عصبانیت)

Queue when Waiting (صف انتظار)

Sundays on the Road (روزهای تعطیل در خیابان!!)

Party (میهمانی‌)

In the restaurant (در رستوران)

Travelling ( سفر)

Handling of Problems (رسیدگی به مشکلات)

Three meals a day (وعده‌های غذایی)

Transportation (حمل و نقل)

Elderly in day to day life (زندگی روزانه بزرگترها - پدربزرگ و مادربزرگ)

Moods and Weather (رابطه حال و حوصله با هوا)

The Boss (رئیس!)

منبع : وبلاگ 

http://gtas-science.blogsky.com

با تشکر از گوگو 

چند برگ از کتاب کلاس اول سال های دور

یادی از گذشته ها  

استفاده از کتاب یادشده به سال‌های دهه ‌ 1320مربوط می‌شود
و نوع خط به کار برده‌شده در آن به صورت نستعلیق و نسخ است.
 

در آن دوران که دانش‌آموزان با این کتاب تحصیل می‌کردند، اواخر جنگ جهانی دوم بود.
برخی از حکایت‌های این کتاب عبارت‌اند از:
«شب مهتاب، بوسه‌ی مادر، عید نوروز و پیشی پیشی ملوسم.»

 برگرفته شده از وبلاگ دانش و خلاقیت  

http://ensign.blogsky.com/page/2/

با تشکر از مهدی توکلیان دوست خوب و دانایم