به یاد دوستان قدیمی

باز دوباره این بچه ها اشک منو در اوردن 

هر بار که دانش آموزان سال های قبل که بهتره بگم دوستان قدیمی  به دیدنم میان یا تو وبلاگ برام پیغام میذارن اندوهی فراوان قلبم را میفشارد که چه کار ها می توانستم در حق این دوستان کوچک و مهربان انجام دهم و دریغ کرده ام البته نه به عمد که از ناتوانی .

کاش آن قدر توانایی داشتم که تمام هستی ام را به پای شما خوبان میریختم و ...

این سخنان تنها کاریست که امروز از دستم برمی آید و چند قطره اشک خوشحالی برای این لطفی که پروردگار در حق من انجام داده است . 

زیرا حتی در آخرین افکارم معلمی هم جای نداشت و به تنها چیزی که می اندیشیدم فیزیک ذرات بنیادی بود .اما دست تقدیر مرا به سمتی کشاند که امروز  خشنودم از سرنوشتم  . بر این باورم که اگر هزار بار بمیرم و دوباره زنده شوم شغلی جز آموزگاری برنگزینم و این همه را به خاطر قلب مهربان و روح پاک شما دوستان خوبم دارم . 

امیدوارم این سال های پایانی را با سر افرازی به پایان ببرم و به جز خدمت به فرزندان میهنم به چیزی دیگر نیندیشم و سر فرازی و موفقیت فرزندان سرزمینم را با چشم دل نظاره گر باشم . 

مرکوری برای همه ی شما آرزوی موفقیت دارد .